قصه ی مردی که می رفت/  ومی رفت ، می رفت و باز هم

تٌرد و هاشور زده بی رنگ / خٌرد و خسته گنگ و مبهم

مردی که می رفت تا شاید / راه ُ به ماه  برسونه

از پلنگ ِ صد تا قصه / واسه ماه غزل بخونه

بودنش تو رفتنش بود / جون سپرده به جاده

زندگیش خلاصه می شد :  تو یه جفت پا و یه جاده

*

َسر ِ خط ـ دوباره می رفت / مردِ خاکستر وآهن

مردی که هر جای قصه ش/ پُر بود از رفتن و رفتن

جز  یه ردِ پا نداشت تا / رو کنه رو برگِ تقویم

با غبار ِ آرزو هاش / گم مثه غرورِ جاجیم

مردی که حتی توقصه ش/ نبود و کسی ندیدش

سایه ای بود از یه سایه / یا یه بهمن روبه ریزش

سعید کریمی - شهریور 79