تندیس

 

اون آدم ِ قشنگ ، اسمش حسن پلنگ

بود و دو پای لنگ ،  راهش همیشه سنگ

شاکی تر از غروب  ، شرجی تر از جنوب

خشک و تکیده بود ، عین ِ یه تیکه چوب

حتی تو رویاهاش ،  تنهاییه بـاهـاش

همه  تقـلاهـاش ،  خستگی ِ  پـاهاش

هر صُب  تو پنجره  ،  از حبس ِ کرکره

می خواد مثـه سِره ، پــر بکشـه بـِِِـره

 دوبـاره روز نــو

                      ــ  هی تو !  پاشو  بدو

(  زانـو نمی زد  و  ،  بازم می رفت جلـو  )

کرخت و گیج و دیر ،  مترویِ  هفت تیـر

مرد ِ همیشه گیر  ،  تو ریل ِ غم  اسیـر

موازی ِ شـکست  ،  صلات ِ بی کسی

جا مونده از همه  ، (  ـ  نـَدو !   نمی رسی )

هر چی که می دوید ،  هرگز نمی رسید

- آهی  که می کشید ،  اشکی که می چکید -

تیتر ِ پیاده رو   :  آقا کاپشن بـِـدَم ؟

 ـ جمع کن داره می آد ، مامور ِمحترم !

خاکستری و سرد  ،  تندیس ِ ناب ِ درد

هیشکی  باهاش  نبود  ، هیشکی نگاش نکرد .

سعیدکریمی  ـ  تابستان 82