قهوه ای 

در به در ‍ ، غربتی  ِ   همیشگی

نـُت ِ  خیس ِ  لحظه های  ِ  بی کسی

بی  صدا  و  بی ستاره مثل ِ خاک

رو  تــن ِ  شبــت  ردای  ِ  بی کسی

جز غرورت ، که شکوه  ِ  رُسـتـنه

هر چی داشتی این خزون  اَزَت گرفت

سرخی ِ خون ، سرخیِ نفرت وخشم

همه ی قصه ت ُ خط به خط گرفت

تو نگات یه حسرت ِ  غریب و گنگ

پشت ِ  شیشه های ِ  مــات ِ قهوه ای

مثل ِ گز گز ِ  یه زخــم  ِ  کهنه ای

یــادگار  ِ  خاطـــــرات  ِ  قهوه ای

مرثیه ت نغمه ی  ساز  ِ  کولیاست

کوچه ها صــدای ِ  پــاتو  میشناسند

همه ی منظره های  ِ  بی عبور

رنگ ِ  بی  رنگ ِ  صداتو  میشناسند

قصه ی ِ  هزار  و چندمین  شبی

تو کدوم  لعنت ِ خاک  اسیر شدی

دره  روبروت ، مساوی ِ  سقوط

یه قدم  تــا  به هـــلاک  اسیر شدی

رو  به گریه می نویسم  اسمتو

که غم  ِ   تلخ  ِ  غــــــروب ِ  رفتنی

سهم  ِ  من از تو همین  یه خاطره ست  

لحظه ای باش ! ای تو خوب  ِ  رفتنی .

سعیدکریمی – مهر 83