تموم کن

هوای ِ دوباره غزل گفتنم نیست

پُر از مرثیه ، رو به ویرونی ام من

تو این پیله دارم می پوسم ، می بینی !

خوشا رَستن از  شب ، خوشا پر کشیدن

تموم کن ، شب ِ بی صدامو  تموم کن

پریشونی ِ  قصه هامو  تموم کن

مجالی برای تماشا نمونده

نگاه ِ شکست آشنامو  تموم کن

به پایان رسیدن همیشه که بد نیست

کسی راز ِ آغاز و جز ما بلد نیست

هر آنچه نباید بشه شد ، تموم شد

شکسته بلم رو ، غم ِ جزر و مد نیست

ادامه نده بازی ِ مرگو با من

خزونو به یُـمن ِ زمستون ، تموم کن

کسی جز من و تو ، تو این حادثه نیست

هدف روبروته ! یه گوله  حروم کن

بکش ماشه رو ، شک نکن ! قصه اینه

روایت از این حادثه  جون میگیره

پلان ِ نهایی قراره  سیا شه

یکی باید این لحظه بی شک بمیره

من و تو دو شخصیت ِ یک نمایش

مکمل ،  همیشه هم ارز و موازی

گره تا گره خط سیر ِ شکستیم

بکش ماشه رو ، خسته ام  بسه بازی

هوای دوباره  غزل گفتنم نیست . . .

سعیدکریمی – فروردین 84